Historia Zamku

HISTORIA MIASTA LUBLINIEC I NIEROZERWALNIE ZWIĄZANEGO Z NIM LUBLINIECKIEGO ZAMKU.

1272 Data założenia Lublińca

1272 Według tradycji data założenia Lublińca przez księcia opolsko-raciborskiego Władysława I Opolczyka. W tym czasie Śląsk, podobnie jak cała Polska , znajdował się w okresie rozbicia dzielnicowego. Istniało tu kilkanaście niezależnych księstw, Lubliniec wchodził w skład księstwa opolsko-raciborskiego, którym władała dynastia Piastów.

1397 Po raz pierwszy w źródłach pisanych odnotowane zostało istnienie zamku książęcego w Lublińcu.

1500 Lubliniec otrzymał od księcia opolsko-raciborskiego Jana II Dobrego potwierdzenie praw miejskich. Nadał on miastu również liczne przywileje, m.in. prawo do organizowania cotygodniowego targu.

1532 Po śmierci Jana II Dobrego Śląsk został włączony w obręb zwierzchności dynastii Habsburgów austriackich, władających Królestwem Czech. Lubliniec, wraz z Zamkiem i okolicznymi wsiami oddawany był w dzierżawę.

1576 Lubliniec i Zamek kilkakrotnie zmieniał swoich właścicieli.

1587 Dobra Lublinieckie wraz Zamkiem, dzierżawione przez Jana Kochcickiego od 1576, zostały przez niego nabyte na własność. Zamek został przebudowany i stanowił jedną z siedzib rodu Kochcickich.

1607 Lubliniec nawiedziła zaraza. Pochłonęła ona 735 ofiar, co stanowiło ¾ liczby ówczesnych mieszkańców.

1638 W Lublińcu, najprawdopodobniej na Zamku, krótko przebywał król Polski Władysław IV Waza.

1645 Dobra lublinieckie, skonfiskowane przez Habsburgów rodzinie Kochcickich za wspieranie protestantyzmu, nabył na własność Andrzej Cellary. Zamek stał się siedzibą rodu Cellarych.

1645-1722 Właścicielami Lublińca i Zamku jest rodzina Cellarych.

1650 Wielki pożar niemal doszczętnie zniszczył Lubliniec. Całości pozostały zaledwie trzy domy. Ucierpiał również Zamek, który po pożarze został odnowiony w stylu barokowym.

1655 Na Zamku, u Andrzeja Cellarego, krótkotrwałe schronienie znalazł jasnogórski obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, przywieziony tu przez oo. Paulinów w obawie przed szwedzką rekwizycją.

1727 Dobra Lublinieckie nabył na własność Piotr de Garnier. Zamek stał się siedzibą rodziny de Garnier.

1727-1763 Lubliniec i Zamek jest własnością rodziny de Garnier.

1740-1763 Okres tzw. wojen śląskich pomiędzy Prusami i Austrią. W ich wyniku większość Śląska w tym także Lubliniec, została opanowana przez Prusy.

1763 Lubliniec, wraz z Zamkiem, kilkakrotnie zmieniał swoich właścicieli (Anna Gaschin, Karol Ludwig Niemiecki, Zofia Karolina Dyhrn, Fryderyk Wilhelm Schlabrndorf, Dionizy Jeanneret, Franciszek Grotowski).

1768-1772 W Polsce trwało antykrólewskie i antyrosyjskie powstanie, zwane konfederacją barską. Lubliniec stał się miejscem schronienia wielu konfederatów, którzy najprawdopodobniej mieszkali na Zamku. Znajdują się wśród nich: Franciszka Krasińska- żona królewicza saskiego, syna Augusta III, Antoni Lubomirski, bp Adam Krasiński.

1770-1771 W Lublińcu na Zamku kilkakrotnie przebywał, odwiedzając rezydującą tu Franciszkę Krasińską, Kazimierz Pułaski- najwybitniejszy dowódca konfederatów barskich, późniejszy bohater wojny o niepodległość USA.

1784-1814 Właścicielem Lublińca był Franciszek Grotowski, który rezydował na Zamku. W swoim testamencie przeznaczył on budynek Zamku na siedzibę zakładu wychowawczego dla sierot.

1826 Zmarła wdowa po Franciszku Grotowskim, Maria Blacha. Władze pruskie przejęły Zamek i zrezygnowały z umiejscowienia w nim zakładu wychowawczego dla sierot, budując dla niego nowa siedzibę.

1832 Dobra lublinieckie wraz z Zamkiem odkupił od władz pruskich Andrzej Renard. Mieszkał on w Strzelcach Wielkich (Opolskich) i udostępnił Zamek władzom na cele publiczne.

1848-1892 Na Zamku znajdowała się siedziba Królewskiego Powiatowego Sądu dla powiatu lublinieckiego.

1854-1874 Na Zamku znajdowała się siedziba starostwa powiatu lublinieckiego.

1859-1862 Część dóbr lublinieckich wraz z Zamkiem od Andrzeja Renarda odkupił Fryderyk Kielmann.

1892 Zamek od Reinholda Kielmana, syna Fryderyka, wykupiła rejencja opolska, ówczesna Niemiecka jednostka administracyjna.

1893 Władze niemieckie otworzyły w Lublińcu szpital dla umysłowo chorych i kalekich. Budynek Zamku wszedł w skład szpitala i został częściowo przebudowany.

1921 Górny Śląsk został podzielony pomiędzy Polskę i Niemcy. Lubliniec znalazł się w granicach Polski.

1922 Lubliniec został uroczyście przejęty przez władze polskie. Zamek pozostał częścią szpitala psychiatrycznego.

1939 Wybuch II wojny światowej. Lubliniec został zajęty przez wojska niemieckie, a następnie włączony do III Rzeszy. Na Zamku umiejscowiono oddział obserwacyjny szpitala psychiatrycznego.

1945 Po wyzwoleniu Lublińca spod okupacji niemieckiej wznowił prace szpital psychiatryczny.

1960 Decyzja Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach o wpisaniu Zamku do rejestru zabytków.

1979 Budynek Zamku został wyłączony z eksploatacji przez szpital psychiatryczny z powodu złego stanu technicznego.

1999 Powstała Fundacja „Zamek Lubliniecki". W jej skład weszło miasto Lubliniec oraz 83 inne podmioty o różnym statusie prawnym. Celem fundacji stała się pomoc przy odrestaurowaniu Zamku.

2002 Nieruchomość „Zamek Lubliniecki" została przejęta na własność przez miasto Lubliniec od Śląskiego Urzędu Marszałkowskiego w Katowicach.

2005 Zakochani w Zamku podjęliśmy się wielkiego wyzwania - odbudowy.

2010 Po 5 latach zostaje otwarty "Hotel Zamek Lubliniec".

2012 W styczniu w Hotelu Zamek Lubliniec gościł Prezydent RP Bronisław Komorowski.